Conversas

 

 

#Edvard Munch

Diario dun infeliz  

     «Desde que non escoito as miñas voces ando un pouco mais só e perdido. Están a darme unha medicación para que esas voces non volvan outra vez, e para iso, unha vez ao día tomo un psicotrópico, unha pastilla de color azul que me deixa a boca tan seca que apenas se me entende o que falo. Logo séguelle un estabilizador do ánimo de sabor amargo para, segundo me din, combater a depresión, o cal me estriñe e me fai inchar pola retención de líquidos, así que teño que tomar un diurético e tamén un laxante para aliviar eses síntomas.

      O diurético dáme dolor de cabeza e teño que combater ese efecto secundario con analxésicos, mentres corro ao baño para resolver o outro. Ademais, cada quince días inxéctanme un potente antipsicótico no ambulatorio. Dinme que ese medicamento sería para impedir que teña condutas malignas ou suicidas pero tamén me produce un lixeiro tremor nas mans e unha contracción nas comisuras dos labios e da cara que parece que vou facendo monerías e chiscándolle o ollo a xente pola rúa, de modo que teño que tomar un relaxante muscular. Todos estes mexunxes circulando polas miñas veas, atacan a varios órganos inocentes do meu corpo e afectan a miña maneira de ser de falar e de moverme, sen que eu poida facer nada para controlalo.

   Recordo que a primeira vez que escoitara esas voces asustárame moito e tardara algún tempo en responderlle pero, estrañamente, agora bótoas de menos, porque agora síntome moi só. Nunca tiven moitos amigos pero agora non teño ningún. Eu saúdo e fálolle a todos e todos me falan e devolven o saúdo pero ninguén segue a miña conversa e doume de conta, aínda que eles pensen que non, de que non lles gusta moito que lles fale e que lles podo caer  pesado. Ademais, dende que andan cos teléfonos móbiles, penso que fan que están facendo cousas con eles para non falar comigo. Isto desgústame moito pero teñen que saber que eu non podo ser doutra maneira aínda que quixera. Outro tanto pásame coas mulleres, que me gustaría tratar con elas e que elas o fixeran comigo como fan cos demais, pero vexo que é imposible, xa que noto que me falan o xusto e esquivándome como si fose un apestado ou tiveran medo de que lles fose a facer algo malo.

   Era mellor cando estaba meu irmán xa que andabamos case sempre xuntos e conversabamos entre nos, aínda que el a veces contaba cousas moi raras, como que o chamaban dos servizos secretos americanos para pilotar helicópteros para a guerra de Iraq ou Afganistán. El tamén dicía que oía voces pero eu nunca chegara a crelo de todo, ben e verdade que o tiña visto moitas veces falando só, como si estivese nunha conversa moi animada con alguén. Nunha época que el estivera ingresado nun hospital de Ourense, fora eu coa nosa nai a visitalo e virámolo ao través do cristal da porta, paseando dun lado ao outro do corredor acompañado doutros ingresados. Eu preguntáralle como estaba e dixérame que estaba ben e que xa o podían haber mandado para a casa pero o xefe médico do centro pedíralle por favor que se quedase uns días mais para controlar aos que andaban mais mal, que el sabía mellor que ninguén como facelo. Contaba que o conseguía poñéndose ao lado deles cando paseaban polo corredor, apurando cada vez mais o paso hasta conseguir esgotalos e que desa maneira acabábanse calmando. A veces quero pensar que non foi verdade que morreu e imaxínoo pilotando helicópteros polos desertos de Asia.

   A min tamén me ingresaron unha vez nese mesmo centro, foi uns anos despois do de meu irmán. Levaba unha temporada larga en tratamento coa médico de cabeceira cando nun control dinme que estou a sufrir unha alteración de conduta por descompensación psicótica e que teño  asustada a miña familia pola posibilidade de resgo de agresión. Recordo que, aínda que fora voluntario, cando me dixeran que tiña que quedar alí, resistírame e fixéranme quedar á forza. Cando espertara, despois de estar dous días durmindo a causa do forte sedante que me inxectaran, e me dera conta real de onde estaba e quen eran os meus acompañantes, recórdoo como o peor día da miña vida. Non porque tivese molestias ou me tratasen mal; os meus sufrimentos eran os medos e a angustia do que fora consciente neses momentos: ¡eu era un enfermo mental, eu estaba tolo!.

   Menos mal que, aínda coas facultades prexudicadas, sempre puiden saír da casa a pasear, ir polos bares, falar coa pouca xente que vai quedando no lugar e vixiar as casas deshabitadas dos que están en Ourense ou en Barcelona que, aínda que eles non o saiban, mais dunha vez teño visto a forasteiros pararse a mirar si podían entrar para quedarse de ocupas, pero ao verme a min por alí cambian de idea e acaban escapando.

   Seguirei a vivir a miña vida que case ninguén entende e nunca entenderán, pero é a miña vida, a que me tocou vivir, sempre só.

   As voces que xa case nunca aparecían, volveran de novo para musitar a coro:

   — ti nunca estarás só…»

 

«Señora, cabaleiro, rapaza asustada,

militante dun partido ecoloxista:

si tropezase vostede cun deses

loucos furiosos incribles

non o deixe escapar, léveo a casa,

son tenros como nenos,

ás veces teñen frío quen sabe si é porque

lles pegaron duro,

dormen pouco, lávanse todo tempo e son moi

beixadores e miróns

pero coidan os libros, sacan todas as noites

o cubo do lixo á escaleira

e están só pendentes de ter sempre

un cinceiro á beira.

Teñen por fin o gran inconveniente:

vanse, mais volven pronto

duran toda la vida».

José Agustín Goytisolo