Conversas

 

No bar novo

      Coincidiran un dia en Santomé e déranse un forte abrazo despois de mais de corenta anos sen verse e que apenas sabían por onde andaron un e o outro. Maruxa e Ramiro naceran con só dez días de diferencia, el o oito e ela o dezaoito de febreiro de facía xa moitos anos. asistiran a mesma escola do Taller, coas mesmas mestras e xogarían tamén a algúns dos xogos de rapaces que había naquela época. Xa de mozos tamén botarían mais dun baile nas festas do lugar e dalgún dos pobos do arredor. Logo o tempo iríase encargando de levar a cada un a destinos e lugares diferentes.

     Ao rematar a escola primaria, Maruxa fora estudiar, primeiro cun mestre de Baldaríz e logo maxisterio a Ourense coa idea de ser mestra, mentres que os pais de Ramiro, fose que non quixeran seguir a recomendación da súa mestra para estudalo, fose que non quixeran pagar os seus estudos con non menos recursos que os da familia de Maruxa, ou fose que preferiran que se quedase na casa para axudarlle a traballar as terras que tiñan, o resultado sería que Ramiro acabaría emigrando pero non antes de cumprir os vinte anos nos que permanecería en Santomé.

   —Eu voume a cama todas as noites pensando en Santomé, dicíalle Maruxa a Ramiro xa sentados e tomando un café no novo bar do pobo

—¿ e que sentes cando pensas, só recordos ou tamén nostalxia?, preguntou Ramiro

— recordos por suposto, pero tamén morriña, melancolía ganas de volver cada vez mais, respondeulle ela

—¿e ganas de quedarte a vivir aquí?

—claro que si, pero tes a vida noutro lugar e tamén están os fillos e os netos

—pero ti es consciente que si te quedaras aquí a vida xa nunca sería a que fora antes

—claro que non, pero por outro lado gustaríame, aínda que así fose

—eu creo que o que nos pasa e que o cerebro engánanos, temos a percepción de que antes todo era mellor e non nos acordamos tanto do mal que o pasamos como de canto nos divertiamos

—falando así, parece que ti pasáchelo moi mal mentres estiveches aquí

—pois, ¿que queres que che diga?, de rapaz facíanme traballar en algo que non era do meu agrado; cando saía da escola raro era o día que non había unha nota encima da mesa para ir ao encontro de meus pais, onde queira que se atoparan, para axudarlle ao que andasen a facer, e a min aínda me daba mais rabia ver como outros rapaces quedaban a xogar no Souto ou no Taller

—aí debías de sentirte un afortunado por ser teus pais posuidores de tanto capital, pensa que outros malamente tiñan para comer   

—¿afortunado dis?, eu o que me sentía era como un escravo, e na miña casa fame non pasamos, pero facíanme comer o leite coa bica de millo cando a min o que me gustaba era o pantrigo e os xamóns apenas se probaban porque había que vendelos para comprar as novas crías de porco

—probe, non sabes a pena que me das; quen lle dera a moitos ter leite cando nin sequera tiñan vacas,  mal podían facer a bica cando o millo que podían recoller non lle daría nin para a metade do ano e criar un porco nin sequera estaba ao seu alcance

—e a pesares de recoñecer todo iso que me dis, ¿ti non te das conta de que nos esta a enganar a mente ao querer esquecer esas necesidades e miserias quedándonos só cos bos recordos?

—si así fose supoño que o fará para que sexamos mais felices, limando as asperezas e deixando que recordemos só os bos momentos

—¡sabes que che digo!, que ti sempre fuches unha inxenua, iso si, cun gran corazón, pero inxenua; penso que teus pais equivocáronse co nome que che puxeron, debéronche de haber posto Cándida

—o que ti digas, pero pensa no desastre emocional que sería vivindo sempre na tristeza. ¡Que sería de nos si non se calmara a pena e a angustia que sentimos polos familiares mortos!

—¿ti cres que calquera tempo pasado foi mellor?

—para nada, cada etapa que vivimos ten episodios bos e outros non tanto, pero a natureza fai que o cerebro lle de prioridade aos recordos que nos son mais gratos

—entón tes que estar de acordo comigo en que o cerebro está a enganarnos

—nese sentido claro que si, pero eu quero pensar que o fai para o noso ben

—espero que así sexa; déixasme un pouco abraiado con esa maneira que tes de expresarte, nótase que fuches ao Zorelle

—non creo que no Zorelle nin en ningún outro colexio ensinasen nada disto, nin parecido, estas cousas vainas aprendendo un ao longo da vida que é a que realmente che vai ensinando, e tamén lendo libros, sempre me gustou moito ler

—¿ti acórdaste cando a mestra da Manchica nos deixaba as chaves da escola a ti ou a min para que a abrísemos cando ela, por algunha razón non podía vir?, e acababamos dando nos as clases, a veces durante varios días

—claro que me acordo, e tamén que me poñía moi nerviosa, non tanto por poñer os deberes ou tomar as leccións, senón polos mais de corenta rapaces e rapazas que non me facían puto caso cando os mandaba estar calados, a ti penso que che facían mais

—non sei, eu o que recordo e que a min gustábame aquela sensación de estar sentado na mesa da mestra, mirando de cara e con certa autoridade aos rapaces, supoño que sería vaidade ou algo parecido; en todo caso foi a miña única experiencia de mestre mentres que ti acabaríala elixindo como profesión

—non te queixes, aínda que levamos moitos anos sen vernos, teño preguntado por ti e sei que non che ten ido nada mal traballando noutras cousas; ao final a profesión e o de menos, sempre importa mais facer o que a un lle guste e moito mais si iso lle da para ir vivindo, pero seguimos outro día coa conversa que agora xa se fai tarde e eu aínda teño que recorrer preto de dous centos quilómetros para chegar a casa

—pois como tardemos outros corenta anos en vernos, vai ver ti onde será a conversa

—tamén hai teléfonos correos electrónicos e whatsapp, non sei si sabes

—algo oín si, aquí tes o meu número, pero prefería conversas como a que tivemos hoxe, o telefono e mais frío e non lle estas vendo a cara con quen falas

—eu vou vir mais veces e probablemente bote aquí algún tempo para acabar de arranxar a casa que fora de meus pais, supoño que ti virás máis a miúdo xa que estas mais preto.

—pois entón hasta a próxima e que sexa antes de corenta anos

🎵 Uxía e Tanxugueiras coa Filarmónica de Galiza